Το ακίνητο που επιλέχθηκε για την στέγαση της επιχείρησης λειτουργούσε στις αρχές του 1900 ως άτυπο παραδοσιακό μαγειρείο. Με συνεχόμενες προσθήκες πάνω στο αρχικό κτίσμα, το οποίο ήταν ένα προσφυγικό καμαράκι, συμπληρώθηκε η δεύτερη σάλα, η μικρή κουζίνα, οι διάφοροι βοηθητικοί χώροι και οι ενδιάμεσοι διάδρομοι. Οι δυσκολίες της αρχιτεκτονικής μελέτης εντοπίστηκαν κυρίως στην συνένωση των χώρων, ώστε να επικοινωνούν με την βασική κουζίνα και τους διαδρόμους κίνησης του προσωπικού.

Η ιδέα του σχεδιασμού στηρίχθηκε στην επαναφορά της ατμόσφαιρας του αρχικού μαγειρείου με μια λειτουργική πλέον διαρρύθμιση του χώρου. Η αρχική σάλα διευρύνθηκε και ενοποιήθηκε με την δεύτερη μέσω μιας μεγάλης τετράφυλλης πόρτας, αναβιώνοντας εικόνες από κατοικίες της παλιάς Αθήνας. Τοποθετώντας τον χώρο της κουζίνας στο κέντρο του κτιρίου και ανοίγοντας τον οπτικά προς τις δυο σάλες, η εμφανής πια "ψυχή" του μαγειρείου προσδίδει ζωή σε όλους τους εφαπτόμενους χώρους. Στην πρώτη σάλα και είσοδο του καταστήματος μια μεγάλη κατασκευή έκθεσης προϊόντων, όμοια με αυτές που συναντάει κανείς σε παλαιά παντοπωλεία, έφερε την αίσθηση της γειτονιάς και του προσφυγικού χαρακτήρα, που ακόμα αποπνέει ο τόπος και συμπληρώθηκε από μαρμάρινους πάγκους. Η παλαιά τσίγκινη χόβολη τοποθετήθηκε μνημειακά σε μια τοξωτή εσοχή, η οποία θυμίζει εκείνες των παραδοσιακών εστιών. Στα ταβάνια συμπληρώθηκαν διακριτικοί ταμπλάδες ως μιμητικά στοιχεία της εποχής, ενώ στην μελέτη φωτισμού λήφθηκε υπόψη η ανάγκη λειτουργίας σε χαμηλά επίπεδα.

Μικρά μαρμάρινα τραπέζια, ξύλινες καρέκλες καφενείου με την παραδοσιακή ψάθα, ραφιέρες παντοπωλείου από παλιατζίδικα και τραπέζια εργασίας από παλαιοπωλεία αποτέλεσαν την επίπλωση του καταστήματος. Κρεμαστά και επίτοιχα πορσελάνινα φωτιστικά, κάδρα με παλιές φωτογραφίες και χρηστικά σκεύη κουζίνας χρησιμοποιήθηκαν για την ολοκλήρωση της διακόσμησης.